Czy warto było się męczyć?

Pomysł by to zrobić, zrodził się już rok temu, kiedy zza szyb samochodu podziwiałam widoki na Grossglockner Hochalpenstraße. Było to na 2 dni przed ubiegłorocznym (2017) biegiem Grossglockner Ultra-Trail. Zakochałam się z w tych widokach, szczytach i przyrodzie…

Zapisałam się, gdy tylko ruszyły zapisy, na pierwszy raz na najkrótszą trasę, czyli 31 km. W ramach zdobywania doświadczenia, wystartowałam w paru biegach górskich, między innymi w niezapomnianym i wspaniałym Leśniku zimowym, kontynuowałam biegi na orientację (50 km) oraz… przeprowadziłam się do Holandii. Co to ma do rzeczy? Ano to, że wreszcie miałam górki i pagórki na wyciągnięcie ręki! Wreszcie miałam okazję potrenować podbiegi i zbiegi po korzeniach, doskonale imitujących kamienie. Wreszcie z prawdziwą przyjemnością wychodziłam na treningi, ciesząc się każdą chwilą spędzoną w lesie. Zataczałam coraz szersze kręgi szukając nowych, coraz dłuższych i bardziej pofalowanych tras.
Widok przed startem

W końcu, dwa tygodnie przed, wyruszyliśmy do Austrii, na wakacje i chociaż symboliczną aklimatyzacją na wysokości większej niż 100 m n.p.m. Kilka biegów po okolicy, w tym jeden półmaraton z ponad tysiącem metrów w górę, porządne rozciąganie i… nadszedł piątek przed Biegiem! 

W Kaprun najpierw - kontrola wyposażenia obowiązkowego: plecak, bidon, kurtka, apteczka, czapka, rękawiczki. Następny krok – odbiór numeru startowego. Jeszcze udało się fartem kupić bilet na poranny autobus dowożący zawodników do stacji kolejki narciarskiej (odradzono nam jazdę samochodem) i mogliśmy ruszyć do naszej podniebnej kwatery (wynajęliśmy pokój w jednym z domów położonych wysoko, wysoko ponad doliną – piękne miejsce i niesamowite widoki, ponad nami nie było już żadnego innego domu).
Chwilę przed wsiadaniem do autobusu

Kiedy budzę się o 4.45 na pierwszy dzwonek budzika? Przed Grossglockner Ultr-Trail! I tylko wtedy! Najpierw wyjazd autobusem na górę, drogą krętą, wąską i bardzo stromą, potem podróż kolejką linową na sam szczyt, na 2300 m n.p.m. Widoki zwiastujące przygodę i niesamowite przeżycia… Przejście na start – na olbrzymią tamę zamykającą zalew – dookoła imponujące szczyty, miejscami białe, pokryte śniegiem, a niżej turkusowa i gładka tafla wody… Przepiękna sceneria! Do tego wczesno poranne słońce oświetlające zbocza i ogrzewające chłodny początek dnia.

W końcu start! Początkowy tradycyjny „tramwaj” powoli rozrzedzał się. Coraz lepiej czułam się skacząc z kamienia na kamień podczas pierwszego zbiegu. Jęzory lodowców lśniły w promieniach słońca, soczysta zieleń alpejskiej łąki cieszyła oczy… Już wiedziałam, że to najpiękniejszy bieg w jakim zdarzyło mi się uczestniczyć! Potem długie podejście – krok za krokiem, wąską ścieżką, z widokiem na kolejne jezioro i coraz szerszym widokiem na dolinę, ponad którą właśnie się wspinaliśmy. W górę, ciągle w górę, bez zatrzymywania, bez napinki, bez wyprzedzania samej siebie. Pełna koncentracja, by wyszukać najlepsze oparcie dla stopy i skutecznie dźwignąć się o kolejne centymetry w górę. Na tym odcinku miałam okazję podziwiać mistrza – w pewnym momencie, lekkim, prawie tanecznym krokiem, wyprzedził mnie Marcin Świerc (stratował na 50 km).

W końcu szczyt, gratulacje od organizatorów, uśmiechy i pewne niedowierzanie, że to w już koniec wspinaczki, że teraz już będzie tylko w dół. Kamienie, głazy, bloki skalne – coś w sam raz dla kozic! Tutaj już uściskałam samą siebie, że nie wzięłam kijków – bez odpowiedniej techniki poruszania się z nimi, stanowiłabym konkretne zagrożenie dla zdrowia i życia samej siebie oraz innych uczestników. Po twardych kamieniach, nadeszła pora na zjazd po śniegu – mokrym i ciężkim, porządnie już wyślizganym, ale tutaj przydało się doświadczenie z Leśnika. Dałam radę, po drodze obrywając kilkoma śnieżkami od poznanej wcześniej Polki, która podążała za mną.

I widoki… coraz bardziej obłędne, coraz bardziej szczególne i zapierające dech w piersiach! Znowu piękne, lśniące bielą, jęzory lodowców, a spod nich tryskające wodospady. Poniżej – pachnące, kolorowe łąki, niczym barwne, miękkie dywany. Strumienie, które pokonywaliśmy albo po kamieniach, albo po wąskich mostkach zbudowanych z kilku desek. I niekiedy bieg na samej krawędzi urwiska, po wąskiej ścieżce pełnej zakrętów. Tego nie da się zapomnieć!

Zbliżaliśmy się do miejsca łatwiej dostępnego dla turystów, więc zaczęli pojawiać się kibice. Z daleka wypatrzyłam swojego G, który czekał na mnie na kolejnym zakręcie. Szybkie pytania, jak się czuję, podziw, że robię to co robię w tak trudnych warunkach, pamiątkowe zdjęcia, uściski i całusy i moja niezmierna radość, że był tam ze mną, że mogłam chociaż w taki sposób dzielić z nim te przeżycia. Miałam łzy w oczach…

Potem krótki przystanek w punkcie żywieniowym i dalej w dół, tylko w dół, w coraz wyższą temperaturę i wilgotność. Ale widoki były wciąż nieziemskie! Kolejne sztuczne jeziora o turkusowej wodzie, intensywna zieleń zboczy i majestatyczne skały. To wszystko pozwalało na chwilę zapomnieć o pojawiającym się już powoli zmęczeniu. W dół, ciągle w dół… ile to już kilometrów? Czy może być choć trochę w górę? Albo chociaż trochę płasko? I czy może być nieco chłodniej? Upał już porządnie dawał mi się we znaki, ale gdy zobaczyłam dziewczynę kilkadziesiąt metrów za mną, dodałam gazu. Niby chodziło o to, żeby wygrać z samą sobą, z drzemiącym głęboko podejściem „to za trudne”, ale… gdy pojawiła się szansa, by wygrać jeszcze z kimś, podjęłam wyzwanie.

Na tym odcinku wyprzedzali mnie tylko mężczyźni. Pamiętam jednego z nich, jak gryzł własną pięść, krzywiąc się z bólu przy każdym kroku. A jednak szedł dalej. Podziwiałam go za to.

Coraz niżej i niżej, w coraz wyższą wilgotność i ścieżkę, która nie pozwalała złapać równego, spokojnego rytmu, bo co chwilę opadała i znowu się wznosiła. I tak bez końca! Kolejka na Kitzsteinhorn… coraz bliżej do mety, coraz ciężej podnosić nogi, coraz większe odcinki na odkrytej, nasłonecznionej przestrzeni. Woda, która już mnie nie nawadniała, a jedynie ciążyła w żołądku. I kolejne dziewczyny na horyzoncie. Ok, dasz radę, możesz biec, one idą, dasz radę! Dałam radę, wyprzedziłam 3 kobiety na jednym z ostatnich kilometrów. Coraz więcej kibicujących turystów i dzieciaków zagrzewających do dalszego wysiłku. Marsz wymieszany z truchtem. „Jeszcze tylko 1,5 km do mety” krzyknął mijający mnie zawodnik, „dasz radę!”. Zebrałam się w sobie… Tabliczka „Finish 1km”… o rety, to już prawie, już prawie, jeszcze 900 m, tylko 800… Kolejna tabliczka „Finish 500 m” – o boże, prawie to zrobiłam! Jeszcze chwila, jeszcze ten cudownie chłodny i zacieniony tunel… niesamowita ulga, łzy w oczach i.. FINISH!!!! Uśmiech na twarzy i łzy płynące po policzkach…

O tak… dla tych emocji warto było się męczyć!


Dziękuję wszystkim sympatycznym Polakom, których spotkałam przed startem i w trakcie biegu: Pawłowi, który był miłym kompanem podczas podróży autobusem, Martynie, która startowała ze swoim 70 letnim wujkiem, Agnieszce, Kindze, Agacie, z którymi gawędziłam tuż przed startem, a potem oberwałam od nich śnieżkami, Joannie i Wiktorowi, z którymi podziwiałam widoki na pierwszym odcinku trasy. 
Gratulacje dla nas wszystkich :) 


Komentarze